Saramago’nun yazdığı bu roman bir adamın araba kullanırken ansızın kör olmasıyla başlıyor. Körlüğününün herhangi bir nedeninin olmayışı ve temasta bulunduğu herkesin körleşmesiyle devam ediyor. Dünyadaki herkesin kör olduğunu ve ihtiyaçlarını bu doğrultuda gerçekleştirmeye çalıştıklarını görüyoruz. Kör oldukları andan itibaren karakterlerini, hayata bakış açılarını, duygularını ve hislerini kaybeden insanlar olduğunu görüyoruz. Bir sistem içerisinde zorlanmalarına rağmen devam edebilecekleri halde hayatlarını sadece kendilerine adayarak devam ettiklerini görüyoruz. İhtiyaçlarını karşılayabilmek için zor durumda kalan insanları kullanmayı, onlar üzerinden faydanlanmayı görüyoruz. Aslında hepimiz bir şekilde hayata karşı körüz. Bu körlüğün bizi etkilemediği sürece hayatı görmeye çalışıyoruz. Etrafımızda bir sürü kötü olaylar olmasına rağmen onları görmezden geliyoruz ya da gördüğümüzü sanıp daha sonrasında unutuyoruz. Hayata karşı görebilmeyi sadece fiziksel olarak algılıyoruz. Aslında hayatı daha iyi görebilmeyi, yaşanılanları daha iyi anlayabilmeyi, duygularımızı ve düşüncelerimizi daha iyi ifade edebilmeyi başarabilmeliyiz. Hayata karşı umudumu kaybetmemeliyiz çünkü “Asıl körlük, umudun tükendiği bu dünyada yaşamaktı.”
Yazan: Nur Zişan Akan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder